Hallo,

Mijn naam is Estée-Marie en ik ben 8 jaar, bijna 9. Ik verjaar op 22 maart!

In de zomer van vorig jaar begon ik heel erg veel dorst te krijgen. Ik stond ’s nachts wel meer dan 2 keer op om te plassen. Na een dagje Walibi voelde ik me maar pips en toen mijn mama en papa de eindjes aan elkaar hadden geknoopt beslisten ze om de volgende dag naar de huisarts te gaan. Hij prikte bloed en ’s avonds deden ze dit nog eens opnieuw in het UZ Leuven. De suikerwaarden in mijn bloed waren veel te hoog. De tweede week van het nieuwe schooljaar startte in het ziekenhuis … waar ik echt heel veel prikjes kreeg. Ik heb sinds toen diabetes type 1, een auto-immuun ziekte waarmee ik zal moeten leren leven.

Dat wil zeggen dat ik een paar keer per dag moet vingerprikken en wel 5 keer per dag insuline moet spuiten. Van alles wat ik eet, moet ik ook de koolhydraten uitrekenen alvorens ik het mag opeten om mijn insuline eenheden te kunnen berekenen. Gelukkig hebben mijn mama en papa een kleine wiskundeknobbel.

Omdat ik regelmatig hoofd- en buikpijn had na de diagnose werd er beslist om een biopt te nemen van mijn darmen. Helaas was de uitslag niet zo leuk en werd er een tweede auto-immuun ziekte bij me vastgesteld, namelijk coeliakie. Dat betekent dat ik niets meer mag eten waar gluten in zitten of dingen die nog maar in contact gekomen zijn met gluten. Ik vind dit niet hip of trendy, die gluten maken mijn darmen kapot. Als ik niet zou stoppen met gluten eten, dan zouden mijn darmen geen voedingsstoffen of vitamines meer kunnen opnemen. Mijn lijfje zou dan stoppen met groeien en sterker worden.

Gelukkig kan ik nog wel heel veel dingen doen, eigenlijk alles, maar ik moet wel heel hard opletten. Soms is het ook opboksen tegen volwassenen die niet goed weten wat er aan de hand is of niet weten hoe belangrijk – en in sommige situaties ook hoe levensbedreigend het is. Diabetes en coeliakie zijn twee ziektes die je niet kan zien. Ik ben hier tegelijk heel erg blij, maar ook heel verdrietig om. Veel mensen zeggen me dat ik er goed uitzie en denken dat ik niet ziek ben. Maar het is elke dag heel hard werken. Gelukkig helpen mama en papa en ook mijn grootouders me heel goed.

Estée-Marie